تاريخچه سازه های فضاکار تاشو

سازه های تاشو در واقع نوع خاصی از سازه های فضاکار می باشند. لذا قبل از اینکه به تاریخچه سازه تاشو (سایبان تاشو) بپردازیم، ابتدا لازم است پیدایش سازه های فضاکار را بررسی کنیم.

توسعه قابل توجه در زمينه سازه‌هاي فضاكار از زمانی آغاز شدكه مهندس جوان آگوست فوپل اولين كتاب خود را در زمينه سازه‌های فضاكار نوشت. این کتاب تحت عنوان «تئوری سيستم‌های مشبك» در سال 1880 منتشر شد. بين نادر افرادی كه تئوریهای محاسباتي فوپل را مورد توجه قرار دادند، مهندس ايفل بود كه برج معروف خود را براي نمايشگاه جهانی پاريس در سال 1889 ساخت.

مهندس مشهور، الكساندر گراهام‌بل (مخترع تلفن) در سال 1907 آزمايشات وسيعی را روی سيستم‌های فضاكار چند لايه پيش ساخته انجام داد. او بيشتر وقت و دارايی خود را روی ايجاد ماشين پرنده ساخته شده از سازه‌های فضاكار چندلايه صرف كرد. در ابتدا هدف از بكارگيری سازه‌های فضاكار بعنوان سایبان تاشو موقت بود. اما بعداً بصورت سازه‌های دائمی بكار برده شد و در اشکال و مصالح مختلف در كشورهای مختلف طراحی و اجراءگرديد.

نياز به سازه‌های متحرك كه بطورساده و سريع نصب شده و قابل حمل و نصب مجدد در مكانهای مورد نياز باشد، باعث پيدايش سایبان تاشو شده است. برای ساختمانهای قابل انتقال موقت استفاده از سازه‌های تاشوی سريع می توانند مفيد باشند. در اين حالت شبكه فضايی، در هر زمان كه ساختمان ساخته (برپا) می شود، باز می شود؛ سپس قبل از انتقال به انبار يا محل ديگر بصورت يك بسته فشرده شده، تا می شود. روند فوق می تواند برای چندين بار تكرار شود.